Kim ne derse desin, Son çeyrek asır bir kurgu ya da bir gerçek! Türkiye Cumhuriyeti tarihinde ciddi anlamda bir dönemi kapsadı. Bu kadar zamanı harcamasına yakıştırdım mı Türkiye Cumhuriyeti’nin diye bir soru sorsam kendime, benim cevabım kesinlikle hayır olacaktır. Ama toplumlar kendi kaderlerini kendileri çizerler.
Türkiye Cumhuriyeti, Atatürk sonrasında devam eden benzer kuşak kişilere, bürokrasinin içerisinden gelmiş liderlere, ya da ciddi anlamda halkçılık söylem ve uygulamalarını benimsemiş liderlere zaman zaman askeri darbeler ile gelmiş diktatörlere kısa bir süre de olsa Anayasa Mahkemesi Başkanlığı yapmış hukukçu ve dürüst kişilere sahnede başrol verdi.
Nerdeyse çeyrek asırdır, İslami kökeni benimsemiş, hatta benimsediği duygu ve hareketlerin Atatürk’ün Cumhuriyetinde baskı altında tutulduğunu söyleyerek iktidarda olmuş bir kesim ciddi anlamda yer buldu. Siyaset pis iş, maçı kazanmak için kuralların maç devam ederken değiştirildiği, hatta kuralların tanınmadığı bir duruma gelmesi kötülüğünü gösteriyor.
Ne olacak şimdi; Ecevit’in siyasi yaşantısının son yıllarında Türkiye, ekonomik krizlerin dünya ile birlikte yaşandığı ve Kemal Derviş isimli Dünya Bankası Başkanlığını yapan bir ekonomistin ciddi ekonomik reformların uygulandığı, batma noktasına gelebilecek bir ekonomiyi yeniden kurgulandıran, akabinde de şu anda Türkiye siyaseti için önemli bir misyon üstlenen Bahçeli ile sorunlar yaşayarak siyasetten uzaklaşan Kemal Derviş’in bıraktığı miras bir süre idare etti. Miras yedilik tatlı geldi. Özelleştirme denilen tehlikeli oyunlar oynandı Türkiye Ekonomisinde, olan biten satıldı, insanlar ceplerine giren geçici paralar ile zenginlediklerini düşündü Milliyetçilik nutukları artık daha önemli olmaya başladı.
Peki biz; Kıbrıs Türkü tarihin her döneminde Atatürk ilke ve İnkılaplarını oransal olarak Türkiye halkından daha iyi özümsemiş ve ilkeleştirmiş bir halktır. Her dönemde de Türkiye halkı ile kardeşlik duygularını korumuş ve geliştirmiştir. Oradaki halk bizim dilimizi bilmezken biz onların ovalarının derelerinin isimlerini öğrendik. Onlar bizimle maç yapmazken biz Fenerli, Cimbomlu hatta Adanalı, Denizlili olduk. Sürekli orda seçilecek olan kişilerin içlerinden birileri kazansın diye dualar ettik. Liderlerini sevdik ya da sevmedik ama Türkiye Halkını dost kardeş bildik. Siyaset sahnesindekiler de bizler için benzer hisleri beslediler. Ancak biz, oradakilerden bizim istediğimiz seçilsin diye nutuklar sallamadık, telkinlerde bulunmadık, orda içten kuşatma yaparak kilit noktalara kendi adamlarımızı yerleştirmedik.
Döndük kendi sırtımızda lingiri oynamalarına da hep seyirci kaldık.
Yıllardır oradaki siyasi iradeye yakın olanlar ya da onların çıkarlarına ters düşmeyen kişiler oldu buradaki siyaset sahnesinin başında. Ne yazık ki asimilasyon tavan yaptı.
Durum artık kritik eşiğin ötesinde Kıbrıs Türkü için. Ne yazık ki, son 10 yıllık dönem öncesinde bizim sahne alanlarımız bu denli piyon olmadı son 10 yılda olan figüranlar kadar. Verilen beyanatlar sanki birileri tarafından yazılıp ceplerine konuyor.
Şimdi içinden geçtiğimiz kritik dönem belli aralıklarla hep oldu siyasi tarih içerisinde. Ancak yapılan hatalar toplumları geriye götürdü veya yapılan doğrular hep çağı yakalamalarını sağladı. Kıbrıs Toplumu da buradaki papağan modeli liderlerle tükenişe doğru yol alıyor.
