2003 yılı bu adanın milatlarından biridir. Öyle ki ilk açılan “kapıyla” insanların yeniden birbirleriyle kaynaşmalarını, yeniden birbirlerini keşfetmelerini ve adanın bölünmesine vesile olmuş saçma sapan ayrılıkçı ve ırkçı fikirlerin Kıbrıslı halkları tarif edilmesi imkansız ne tür trajedilere sürüklediğini iyice anlamamıza yardımcı olur.
2003 yılına kadar “kapıların” hemen açılmasını isteyen ve kapalı “kapıları” siyasi bir koz olarak kullanan Kıbrıslı Rum faşist siyasi elitler, “kapıların” aniden açılmasıyla neye uğradıklarını şaşırdılar ve bölünmüşlüğü destekleyen politikalarını aşikarca sürdürmeye koyuldular… Kıbrıslı Türk faşist siyasi elitler ise kapılar açılırsa her gün cinayet çıkacağı yönünde demeçler verdiler, kapıların açılmasıyla da insanları korkutma politikalarına devam ettiler.
“Kapılardan” geçen insanlar kendi toplumlarının faşist siyasi elitleri ve onların destekçileri tarafınca “vatan haini” ilan edildiler, “Rumcu” ya da “Türkçü” addedildiler. Tüm bu faşistlere rağmen, Kıbrıslı yurtseverler “kapılardan” geçmeye devam ettiler. “Diğer” Kıbrıslı toplumun insanları ile arkadaş oldular. Karşılıklı dumanı üstünde 40 yıl hatır getirecek kahve içtiler, Kıbrıs’ı beraber gezdiler, bir masa etrafında toplanıp beraber yediler, beraber içtiler… İki farklı dilde ortak ezgilere sahip renkli şarkılarımızı söylediler. İnananlar ise iki farklı dinde aynı tanrıya dua edip memlekete barışın gelmesini dilediler.
Okullarda “Kıbrıs Tarihi” adı altında “diğer” topluma nasıl kin ve nefret duyulur eğitimi alan gençlerin önemli bir kısmı birbirleri ile tanıştı bu topraklar üstünde. Kıbrıslı Türk arkadaşı var diye okulda tehdide veya saldırıya maruz kaldı bazı Kıbrıslı Rum gençlerimiz de yine devam ettiler Kıbrıslı Türk arkadaşları ile arkadaşlıklarını sürdürmeye… Kıbrıslı Rum arkadaşları ile beraber çektirdikleri fotoğrafları sosyal medyada paylaşan gençlerimiz “vatan haini”, “Rum aşığı”, “Rum piçi” veya “Rum dölü” gibi seviyesiz ve kişiliksiz hakaretlere maruz kaldılar. Barış istiyorlar diye faşistler tarafından hedef gösterilip, tehdit edildiler, linç edildiler de ne barış isteklerinden vazgeçtiler ne de kurdukları dostluklarını bir çırpıda silip attılar.
Bu memlekette hiç kuzeye geçmemiş Kıbrıslı Rum gençler, güvendikleri Kıbrıslı Türk arkadaşları ile ilk kez kuzeye geçtiler… Bu topraklarda yaşanılan göçün, katledilen ve “kaybolan” insanların yasını birbirlerine sarılarak beraber paylaşmış Kıbrıslı gençler var… Yurtdışında eğitim görüp, aynı evi paylaşan Kıbrıslı Türk ve Kıbrıslı Rum gençler var… Birbirlerinin bayramlarını, Noellerini ve Paskalyalarını nezaketen karşılıklı kutlayan gençler var.
Kısacası, bu memlekete barışı da, federasyonu da mümkün kılan birbirini tanıyan, cesur, yurtsever ve yürekli on binlerce genç adalı var…
